Και γελούσες ωχρά
και θωρούσες θλιμμένα,
λες και σού ήταν νεκρά
τ’ άνθη που είχα σπαρμένα.
Κι ως περνούσες, εμπρός
είχα εκεί γονατίσει•
ήσουν λάμψη κι αφρός
και στα χέρια έχει σβήσει.
Ήταν τ’ άστρα ή κεριά
που είχαν γύρω αναμμένα;
Άδεια μένει η μεριά
και τα μάτια κλαμμένα.
Από το βιβλίο: Κωνσταντίνος Χατζόπουλος, «Τα ποιήματα», Νεοελληνική Βιβλιοθήκη Ίδρυμα Κώστα και Ελένης Ουράνη, Αθήνα 1992, σελ. 336.
alonakitispoiisis
και θωρούσες θλιμμένα,
λες και σού ήταν νεκρά
τ’ άνθη που είχα σπαρμένα.
Κι ως περνούσες, εμπρός
είχα εκεί γονατίσει•
ήσουν λάμψη κι αφρός
και στα χέρια έχει σβήσει.
Ήταν τ’ άστρα ή κεριά
που είχαν γύρω αναμμένα;
Άδεια μένει η μεριά
και τα μάτια κλαμμένα.
alonakitispoiisis
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου